Reisverslag Hannemeis Peters
LESGEVEN IN DAWU, OKTOBER 2007
Begin april 2007 reisde ik af naar Dawu. Gedurende de acht uur durende busreis vanuit Xining maakte ik kennis met een imponerend landschap; besneeuwde bergtoppen en grote massieve rode, gele en groene berg/rotsmassieven wisselden elkaar af. Ook zag ik de eerste yaks en gebedsvlaggen, ik had Tibet bereikt!
Het dak van de wereld is een immens groot land van bergen, ronddraaiende gebedsmolens, yaks en Tibetanen op moterbikes.
Dawu ligt ten zuid-westen van Xining op een hoogte van 3800 meter en telt ongeveer dertienduizend inwoners. Zo’n negentig procent van hen is Tibetaan, de rest van de mensen bestaat uit Chinezen en moslims. Ruim zes maanden geef ik nu Engelse les op de First National Primary School of Machen. Een basisschool met 621 leerlingen.
Ik ben de eerste buitenlandse lerares en iedereen vindt het fantastisch dat er iemand van zover helemaal naar hun school komt. Ik woon bij de school -zoals veel leraren hier- en deel de patio met een van de leraressen en haar man. Ze zorgen ervoor dat ik niks tekort kom. Meteen na mijn aankomst ging ik inkopen doen met de directeur, op mijn kamer werd internet aangelegd en er staat verder alles wat ik nodig heb.
In het begin was de communicatie vrij lastig en was body language de belangrijkste voertaal. Tibetaans is moeilijk om te leren en Engels is dat logischerwijs voor hen. Mijn Tibetaanse woordenschat wordt nu steeds groter en er zijn twee Engelse leraressen die niet vloeiend Engels spreken maar wel het een en ander kunnen vertalen. Er werd hier voor mijn komst dus al Engelse les gegeven.
De boeken die daarbij worden gebruikt zijn moeilijk voor de kinderen en ook de leraressen weten niet hoe ze er mee om moeten gaan.Alle betrokkenen ervaren het Engels meer als een strop om de nek, dan als een taal die leuk te leren is.
Na een inventarisatie van de stand van zaken, ben ik dan ook begonnen met een speelse manier van lesgeven (met veel spelletjes), ervan uitgaande dat de kinderen geen praktische kennis van het Engels hadden. De lessen van de twee leraressen Engels gingen intussen gewoon door en ik hield me ook bezig met het begeleiden van hen.
Er is nu een plan van aanpak voor de leraressen opgesteld en – na overleg met de directeur – zijn er na de zomervakantie nieuwe boeken ingevoerd. Voor de langere termijn is extra begeleiding voor de leraressen erg belangrijk. De nu gezette stappen zijn slechts een begin, er kan nog veel meer ontwikkeld worden! Het is een fantastische ervaring om hier een tijd te wonen en werken.
Het leven als tijdelijk bewoner van Tibet is verrukkeluk!
Terwijl je bezig bent met de dingen van de dag, ervaar en zie je hoe het reilt en zeilt in een land zo hoog, mooi en ver van de westerse wereld vandaan. De kinderen zijn enthousiast en het voelt goed dat je iets voor hen kunt betekenen. In deze korte tijd zijn heel wat mensen me erg dierbaar geworden. Dat maakt het moeilijk om hier binnenkort weer te vertrekken…
Hannemeis Peters