Een interview met Elly Bruijn-Rol, donateur
Piet Rol: “Je schildert niet met je handen, maar met datgene wat je in je hoofd ziet”
Op een regenachtige woensdagochtend neem ik de trein richting Elly Bruijn-Rol, de vrouw die een groot aandeel heeft gehad in het eerste grote project van de Golog Support Foundation.
Iets eerder dan gepland arriveer ik bij Elly en word ik hartelijk door haar en haar twee katten ontvangen. Een aantal landschapsschilderijen sieren de woonkamer van Elly. Het zijn schilderijen van haar overleden man Piet Rol. Een kunstenaar in hart en nieren en door zijn ziekte, de laatste 25 jaar van zijn leven, liggend de wereld aanschouwt vanuit zijn rolstoel bed.
Wanneer ik Elly vraag naar het idee achter de kunstwerken vertelt zij in de woorden van Piet:
“Ik schilder zulke landschappen en stel me dan voor dat ik daar kan zijn”
Het was lastig voor hem naar buiten te gaan aangezien Piet door zijn ziekte de eerste 7 jaar permanent op bed lag. Hij vroeg zijn vrienden en familie dan ook om foto’s mee te nemen van verschillende landschappen. Wanneer hij een landschap schilderde, had hij het gevoel zelf in het landschap te zijn. Piet Rol schilderde iedere keer thema’s zoals vogels, stillevens, stranden, dieren en portretten. Op een gegeven moment werd cultuur ook één van die thema’s en begon hij met het schilderen van portretten van mensen uit andere culturen.
Piet en Elly reisden door Zuid-Europa en genoten van de ontmoetingen met andere culturen.
“Je leert op die manier van de ander en zo ook meer jezelf kennen“.
In Avignon waren zij aanwezig terwijl er een festival gaande was waar veel mensen uit Afrika kwamen. Hier vroeg Piet Rol of hij hen mocht schilderen en zo is het schilderen van portretten van mensen uit andere culturen ontstaan.
Wanneer Elly mij openhartig over haar reizen met Piet verteld en zijn portretten laat zien, ben ik erg onder de indruk. De realistische gezichtsuitdrukkingen in combinatie met de uitgebeelde cultuur zijn fascinerend. Elly vertelt ondertussen dat het leven eigenlijk te kort is om te kunnen schilderen wat je zou willen schilderen. ‘Het raakte niet op wat Piet allemaal wilde schilderen. Er is een hele wereld die je zou kunnen maken.’
Ik word er stil van wanneer Elly mij vertelt over de reizen die zij maakten, terwijl ik weet dat haar man overleden is. Het is een ambigue gewaarwording te weten dat juist dit overlijden ervoor zorgt dat ik haar interview.
Elly besloot namelijk alle schilderijen te verkopen (op een paar dierbare stukken na) en de opbrengst hiervan aan een goed doel in Tibet te schenken. In een ongeveer negen maanden durend zoekproces kwam zij via internet uiteindelijk uit bij de Golog Support Foundation. Hier was een verhaal te lezen over een vrouw in Tibet die vijf dagen door de bergen moest lopen om bij een dokter te komen. Dit sprak Elly erg aan en maakte veel indruk op haar. Het gebrek aan gezondheidzorg in de regio Golog gaf de doorslag te kiezen voor de Golog Support Foundation.
Daarnaast was het contact met de mensen van de organisatie bijzonder goed: er werd alles aan gedaan om het geld op de juiste manier in Tibet te krijgen. Er bleef echter een lange tijd een stukje twijfel in Elly’s gedachten spelen namelijk dat ze hoopte dat het geld op de bedoelde plek terecht zou komen.
“Je kunt het geld helaas niet zelf afgeven; je moet het toch uit handen geven”
Nadat het vertrouwen gegroeid was, kon ze dit ook loslaten. In alles gaf de Golog Support Foundation haar volledige medewerking.
Het is bijzonder te zien hoe Elly enthousiast over de expositie spreekt, terwijl ik weet dat het haar ontzettend veel kracht heeft gekost dit op deze manier te bewerkstelligen. De expositie is dan ook voornamelijk door Elly zelf georganiseerd, met een kleine ondersteuning van de Golog Support Foundation. Elly heeft haar uiterste best gedaan om zoveel mogelijk publiciteit te genereren. Zo zijn er kranten en radio in Noord-Holland aangeschreven en heeft zij een beroep gedaan op de referentielijst die zij van voorgaande exposities had. Ik had niet meer kunnen doen dan dit. Piet had gelukkig veel vrienden en een hoop kennissen. Mede hierdoor en alle publiciteit is er zo’n opkomst geweest.’
De expositie verspreidde zich over twee weekenden en een aantal dagen en heeft veel bezoekers getrokken. Wanneer ik Elly vraag naar de reden dat er zo goed verkocht is, spreekt Elly over de Golog Support Foundation. Het feit dat de opbrengst voor deze stichting was, heeft volgens haar meegeholpen aan de goede verkoop van de schilderijen en de boeken waarin onder andere een aantal schilderijen afgebeeld staan. Het doel dat de Golog Support Foundation voor ogen had, was duidelijk te lezen in de tekst van de folder behorende bij de expositie:
Waarom gaat de opbrengst van de expositie naar de Golog Support Foundation? Omdat hier dringend hulp nodig is.
Voor vele mensen is het vijf dagen lopen voordat ze bij een dokter zijn. De gezondheidszorg is letterlijk ver weg. Voor zwangere vrouwen, kinderen en ouderen is dit praktisch onmogelijk. Daarbij is het voor de meeste mensen ook te duur om de dokter te kunnen betalen. Het sterftecijfer onder kinderen is hier één van de hoogste ter wereld.
De Golog Support Foundation wil helpen de gezondheidszorg hier te verbeteren. Zij zijn begonnen met een kleine post neer te zetten met één huisarts. De huisvesting is er, maar de inrichting en de apparatuur nog niet. Om te voorkomen dat er groepen worden uitgesloten stellen zij de medische hulp gratis beschikbaar. Alle giften zijn welkom. Wilt u een activiteit organiseren met een school, privé, als vereniging of als bedrijf om geld in te zamelen? Wij kunnen uw initiatief ondersteunen met aanvullende informatie en organisatorische ondersteuning.’
Geëmotioneerd luister ik naar Elly, die vertelt over de locatie van de expositie. Deze vond plaats in een mooie kleine kerk. “Ik wilde het zo groot en mooi mogelijk maken en graag muzikanten laten spelen”. Ik kan dit maar één keer (goed) doen.’ Gelukkig heeft zij veel steun gekregen om het ‘ultieme’ te kunnen realiseren. Zo mocht zij bij een muziekschool kiezen uit de beste muzikant leerlingen, waarvan uiteindelijk twee harpisten op de expositie hebben gespeeld. Elly opende de expositie in eigen persoon. Daarna vertelde Lama Jigmé Namgyal, die namens de Golog Support Foundation ook een belangrijke rol in de expositie had, iets over Golog.
Elly: ‘Het was prachtig, alles werd een mooi geheel” Wanneer Elly terugdenkt aan de expositie doet zij dit met tevredenheid en het gevoel alles gedaan te hebben dat mogelijk was. De opbrengst van de expositie heeft het mogelijk gemaakt het eerste grote project van de Golog Support Foundation van start te kunnen laten gaan: het mobiele Healthcare Team. Nadat Elly de foto’s van het project te zien kreeg, bracht dit veel emotie teweeg. ‘Ik fungeerde als doorgeefluik”. Dat je met relatief iets kleins, iets wat veel groter is tot stand kan brengen en op die manier iets voor de bevolking van Tibet kunt doen, is wel iets om erg dankbaar voor te zijn.’ Als donateur had zij nooit verwacht dat er zo veel met de opbrengst gedaan kon worden. ‘Iedere druppel is een druppel. En die druppel zal jou maar toekomen…. Al wordt er maar één iemand geholpen.’ . Op de vraag of zij weer de Golog Support Foundation als goed doel zou kiezen, antwoordt zij dan ook “Ja, absoluut”.
